Camille Picquot

Het werk van Camille Picquot begeeft zich op het snijpunt van het zichtbare en onzichtbare, waar realiteit en verbeelding elkaar ontmoeten. Aan de hand van reeksen foto’s en films speelt ze met de dynamiek tussen fictie en documentaire. Ze vervlecht beiden met elkaar waardoor een verhaal ontstaat waarin je nooit weet wat waar is en wat niet. 

Picquot presenteert haar foto’s in reeksen die zich gaandeweg ontwikkelen uit fotografische experimenten, spontane snapshots, geënsceneerde beelden, en als reflectie bij de tekst die ze over en bij deze beelden schrijft. Het is moeilijk deze ontwikkeling van deze reeksen te conceptualiseren. Sommige van haar beelden ontstaan als het ware autonoom, terwijl andere zorgvuldig opgebouwd worden. Het is pas nadat er een groot aantal beelden is, dat Picquot ze samenbrengt. Dan herdenkt ze wat de beelden betekenen, hoe ze een geheel vormen, en wat ontbreekt in dat geheel.

Zelf omschrijft Picquot haar praktijk als een middelpuntzoekende kracht. Sommige kunstenaars beginnen heel klein en werken dan naar een groter geheel, Picquot werkt in de tegenovergestelde richting: ze begint heel erg breed en zoomt gaandeweg in, tot ze nog maar een paar beelden als reeks overhoudt. Sommige van de beelden die ze maakt ontstaan zonder dat ze er veel bij nadenkt. Andere beelden zijn bewuster gemaakt, maar Picquot laat altijd ruimte voor het toeval. Hierdoor voel je als toeschouwer de spanning tussen de documentaire en de fictie elementen, tussen het spontane en het geësceneerde.

Het beeld dat als nieuwe Billboard Series wordt getoond, maakt deel uit van Camille Picquot’s nieuwste fotografische reeks met als titel Salut Soleit (qui sait mourir) (2011-2021). De titel van de reeks is ontleend aan een gedicht van de Franse spiritueel-surrealitische René Daumal. Deze reeks toont een verlangen naar feest en lichaamelijkheid. Het is voor het eerst dat Picquot’s beelden dergelijke sensualiteit kennen: ze tonen lichamen, huid, en aanrakingen. Het is ook voor het eerst dat Picquot ons een inkijk geeft in eigen leven. Dusver was er een strikte lijn tussen de beelden die kunstenaar maakt als deel van haar artistieke praktijk en de beelden die ze maakt als documenten van haar persoonlijke leven. Ook zo speelt Picquot met de grens tussen fictie en documentaire – je weet niet welk beeld een snapshot is en welk geënsceneerd. 

Het beeld op de billboard heet Slumber en toont drie naakte, slapende lichamen. Uit het beeld spreekt vertrouwen en verbondenheid. Als kijker voel je zowel een nieuwsgierigheid (wie zijn die mensen? Waarom liggen ze zo samen?), als een verlangen naar geborgenheid. Zoals steeds krijg je als kijker slechts details van een breder verhaal aangereikt – en weet je niet wat in scène werd gezet en wat niet. Desondanks nodigt het beeld je uit plaats te nemen tussen de lichamen, je ertegen te nestelen, en de wereld te omarmen. 

Camille Picquot woont en werkt in Brussel. Ze toonde haar werk in FOMU, Antwerpen; De Brakke Grond, Amsterdam; Wiels, Brussel; Marres, Maastricht; Artagon II, Parijs; Été78, Brussel; en KIOSK, Gent. Haar eerste film werd bekroond met een VAF-wildcard, haar tweede film ging net in premiere in de officiële selectie van het IFFR in Rotterdam.